Legjendat e futbollit

Te rrespektuar forumist po e krijoj nje temë qe mund te jepni mendimet e juaja gjithashtu edhe kritikat per legjendat e futbollit se cilet kan qen dhe cilet jan tani ?............... ju falimimderit per mirkuptim

legjende e futbollik ka qene dhe do te jet Diego Armando MARADONA

Johan Cruyff, njeriu që revolucionarizoi futbollin

Johan Cruyff (në gjuhën holandeze shkruhet Johan Cruijff  ) është një trajner dhe ish-futbollist holandez. Ai është pa dyshim një nga strategët më të mirë të futbollit bashkë me brazilianin Pele, argjentinasin Diego Maradona, francezët Michel Platini dhe Zinedine Zidane apo gjermanin Franz Beckenbauer. Ai është një nga animatorët e «futbollit të plotë» në fillim të viteve ‘70 kur luante në radhët e Ajaksit të Amsterdamit. I quajtur “Pele i bardhë”, para Maradonës, por edhe para Platinit, në Evropë rrezatoi në radhët e lojtarëve më të mirë.Ishin pikërisht vitet shtatëdhjetë kur ai quhej mbret i futbollit dhe i portokallinjve që përfaqësonin skuadrën kombëtare holandeze. Historia e tij ka shumë ngjarje të pabesueshme. Në fakt, Cruyff sapo ishte larguar nga shërbimi ushtarak për faj të këmbëve të tij, shumë të sheshta dhe me kavilje të deformuar. Pikërisht këmbët e tij, të veçanta për formën e tyre kontribuuan që ai të bëhej i famshëm në botë. Ky djalë, që ishte fryti i një shitësi frutash dhe një pastrueseje, të cilin mësuesi Gianni Brera e përkufizoi si më të mirë se Di Stefano, ylli i Real Madridit, dhe që më pas e pagëzon "Pelja i bardhë ". nuk është një vetëm që Cruyff merr në karrierë tre herë çmimin “Topi i Artë" që janë të barabartë me çmimet Oskar që jepen në botën kinematografike.

Fillimet e karrierës

Johan Cruyff ka lindur në Amsterdam më 25 prill të vitit 1947. Prindërit e tij, tregtarë frutash, banonin pikërisht para stadiumit të Ajaksit. Johani i vogël ishte vetëm 12 vjeç kur babai i tij vdiq një atak kardiak. Në atë kohë mamaja e tij gjen një punë në klubin e futbollit si pastruese me qëllim që të siguronte të ardhura për familjen. Jeta u bë shumë e vështirë për të dy, tashmë të mbetur vetëm pas vdekjes së kryefamiljarit. Mamaja e regjistron Johanin në seksionin e futbollit të Ajaksit. Johan hyri në moshë shumë të re në skuadrën e tulipanëve të Ajaksit dhe në moshën 12-vjeçare dinte tashmë të pozicionohej shumë mirë në fushë. Që në hapat e parë ai dukej që ishte një fëmijë i talentuar në futboll. Arrinte të mbante topin me këmbë deri në njëqind e pesëdhjetë pasime radhazi, një rast i rrallë dhe një specialist i topit duke llogaritur moshën që kishte. Për të forcuar fizikun e tij, që ishte larg atij të një atleti, stërvitej me disa thasë të mbushur që peshonin katër kilogram secili. Në gusht të vitit 1963, ai nënshkruan në moshën 16-vjeçare kontratën e tij të parë më Ajaksin. Ai luan ndeshjen e parë më 15 nëntor të vitit 1964 kundër Groningen, edhe pse ekipi e tij humb këtë ndeshje, ai shënon aty golin e tij të parë. Ai hyn në përzgjedhjen holandeze më 7 shtator të vitit1966 gjatë një ndeshjeje kundër Hungarisë, e cila përfundoi e rezultatin 2 me 2. Ai nënshkruan golin e barazimit. Më vonë, Holanda kryen një ndeshje më Çekosllovakinë. I lodhur nga një shënim golash shumë i dhunshëm, Cruyff vendos “drejtësi” në veten e tij. Arbitri i jep kartonin e kuq dhe Cruyff ishte lojtari i parë holandez që u përjashtua. Ajaksi fiton për herë të parë në finale Kupën e Evropës, që ishte data 28 maj e vitit 1969, por përulet para Milanit AC me rezultatin 4 me 1. Pasi u përjashtua nga fusha e blertë, Cruyff largohet nga skuadra e Ajaksit. Ashtu si Gerrie Muhren ka mbajtur numrin 9, ai mbajti numrin 14, numër që do t’i ngjitej pas kurrizit gjithë jetën e tij futbollistike. Ajaksi bëhet kampion i Botës pas fitores në finale në Wembley kundër Panathinajkos të Athinës, më 2 qershor të vitit 1971. Cruyff fiton këtë vit çmimin Topi i Artë. Më 31 maj të vitit 1972 Ajaksi fiton për herë të dytë Kupën e Evropës përballë Interit falë dy golave të Cruyff. Ekipi i tij fiton njëkohësisht titullin e Kampionit të Botës së Klubeve më 28 shtator të vitit 1972 përballë Indepediente. Cruyff luan ndeshjen e tij të fundit në ekipin e Ajaksit më 19 gusht të vitit 1973 dhe më pas destinacioni i tij është ekipi i Barcelonës.

Ekipi i Barcelonës

Cruyff u transferua në Klubin Sportiv të Barcelonës në fund të verës së vitit 1973 për një kontratë rekord. Ardhja te ekipi i Barcelonës dhe jo te Reali i Madridit të lojtarit më të mirë të botës, duket si një triumf katalan. Klubi ka fituar në Ligën e Kampionëve që prej vitit 1960 dhe ishte në prag të festimit të 75-vjetorit. Presioni i popullit ishte shumë i madh, Cruyff konsiderohej si shpëtimtar që do t’i jepte klubit famë nga ajo i tij. Atij i lejohej gjithçka, përfshi këtu faktin e të pirit cigare Camel pa filtër në kohën e pushimit mes dy pjesëve të ndeshjes. Ekipi i Barcelonës, i drejtuar nga Rinus Michels (një tjetër ish-lojtar i Ajaksit), nuk mund të besonte te reduktimet që në fillim të sezonit, por kjo ndodhi pasi e detyruan disa probleme politike dhe administrative. Cruyff luan për herë të parë, pra nën fanellën e re me ngjyrat e kësaj skuadre, më 28 tetor të vitit 1973. Në këtë ndeshje ai shënon dy gola përballë Granadës. Ai fiton përsëri çmimin Topi i Artë në vitin 1973. ai bëhet idhulli i katalanëve. Gjithashtu ekipi po bënte ndeshje me vlera duke mos pësuar asnjë humbje. Jo më larg se një vit më pa,s skuadra e Barcelonës arrin të jetë shumë në formë duke fituar derbin përballë Real Madridit, në Santiago-Bernabë, me rezultatin 5 me 0, më 17 shkurt të vitit 1974. Kështu skuadra e Barcelonës udhëton drejt titullit kampion që kishte 14 vjet që e priste. Më 7 korrik të vitit 1974, Holanda sfidoi Republikën Federale Gjermane “në shtëpinë e saj” në finalen e Kupës së Botës. Por atë ditë gjermanët ishin më të fortë dhe më të zotë, por fati nuk i ndihmoi që të fitonin. Këtë herë i talentuari Cruyff fiton për herë të tretë çmimin Topi i Artë, duke u bërë kështu lojtari i parë që fiton këtë çmim tre herë radhazi. Me ekipin holandez ai arriti në gjysmëfinalen e Kupës së Kombeve, por ai mundet para Çekosllovakisë me rezultatin 1 me 3. Në përfundim të ndeshjes mes Holandës dhe Belgjikës, ai njoftoi se nuk do të kthehej në Argjentinë për të luajtur në fazën finale të Kupës së Botës në vitin 1978. Ai arrin të ketë një tipar përcaktues në karrierën e tij ndërkombëtare më 26 tetor të vitit 1977. Ai kryen ndeshjen e tij të fundit në skuadrën e Barcelonës më 7 maj të vitit 1978. Cruyff qëndroi 5 sezone në këtë klub dhe e mbylli karrierën e tij me të në vitin 1978 me një fitore si Mbret i futbollit. Nga pikëpamja sportive, bilanci i kalimit të tij te skuadra e Barcelonës është i pakët: dy tituj, por pasioni që lidh popullin katalan me të shkon përtej titujve dhe çmimeve. Në këta vite klubi ishte një vitrinë politike dhe stadiumin një vend kërkesash.

Loja në Shtetet e Bashkuara

Në vitin 1978, ai niset për në Shtetet e Bashkuara, ku bën një përpjekje në skuadrën Cosmos New York para se të angazhohet në radhët e ekipeve Washington Diplomats dhe Los Angeles Aztecs. Në Shtetet e Bashkuara ai luan 2 ndeshje miqësore në radhët e skuadrës Cosmos New York para se të shkojë te ekipi Los Angeles Aztecas më 23 maj të vitit 1979.

Rikthimi në Evropë

Në vitin 1981 ai rikthehet në kontinentin e vjetër. Më 1 mars të po këtij viti, ai rikthehet në Spanjë për të luajtur në klubin D2 në Levante UD, ku qëndron pesë muaj. Këtu ai luan në dhjetë ndeshje dhe shënon dy gola. Më pas ai kthehet sërish në janar të vitit 1982 te Ajaksi i Amsterdamit, ku qëndroi një vit e gjysmë deri më 13 maj të vitit 1883. Ai angazhohet në ekipin Feyenoord Rotterdam, që ishte ekip rival i Ajaksit dhe kjo ndodhi më 21 gusht të vitit 1883. Në moshën 37-vjeçare ai i jep fund karrierës së tij futbollistike dhe konkretisht pas përfundimit të ndeshjes në Pec Zwolle që përfundoi me rezultatin 2 me 1 nga skuadra e Feyenoord.

Karriera si trajner

Ai e nisi karrierën e tij si trajner në gusht të vitit 1985, me lojtarët e ekipit të Ajaksit. Ai fitoi Kupën e Kupave përballë Lokomotiv Leipzig, më 13 maj të vitit 1987. Më 10 maj të vitit 1988, ai u thërrit nga presidenti Nunez për të marrë në drejtim ekipin e Barcelonës. Cruyff do të qëndrojë në krye të këtij ekipi tetë vjet me radhë, duke fituar të paktën 1 trofe për çdo sezon. Më 26 shkurt të vitit 1991, ai bie viktimë e një sëmundjeje kardiake dhe i duhet të bëjë një ndërhyrje kirurgjikale në zemër. Pas disa muajsh, ai fillon sërish punën e tij si trajner dhe është në formë të mirë fizike ndërsa drejton të rinjtë e skuadrës së Barcelonës. Më 20 maj të vitit 1992, datë historike, skuadra "Dream Team" fiton më në fund shumë famë dhe vlera, duke fituar kështu në finalen e Champions League në Wembley, përballë Sampdoria. Goli i vetëm i ndeshjes u shënua nga Ronald Koeman gjatë minutave shtesë të ndeshjes. Johan Cryuff e lë postin drejtues në fund të sezonit 95-96 dhe zëvendësohet nga anglezi Robson.

Si cilësohet Johan Cryuff

Ai është mbiquajtur edhe “El flanco" (i dobëti), që do të thotë se nuk ka bërë figurë në skenën futbollistike për fizikun e tij të rrallë, por si një talentet e lojës së futbollit. I aftë dhe realizues i "futbollit të plotë ", i formuar në radhët e Ajaksit, ai ka ditur të imponohet si kapiten dhe mbi të gjitha si trajner i Klubit Sportiv të Barcelonës. Ai ka qenë në çdo rast lojtari më i mirë i kohës së tij që u vlerësua me tre herë me çmimin Topi i Artë dhe një herë me Topin e Bronztë, i aftë me dhunti të veçanta teknike. Ai ka ndriçuar Evropën, madje botën, me mënyrën e tij të të luajturit. Ai i ka fituar praktikisht të gjithë trofetë. Ati konkretisht i mungon çmimi më i rëndësishëm që mund të fitojë një lojtar. Ai nuk ka fituar kurrë Kupën e Botës me ekipin kombëtar, Holandën. Në vitin 1974, ekipi "Portokallet mekanike " do të arrijnë në finale pas një kalimi të shkëlqyer. Pesë fitore, dy ndeshje të humbura, njëra që përfundoi me rezultatin 4 me 0 përballë Argjentinës dhe një tjetër me rezultatin 2 me 0 kundër Brazilit. Ndeshja e finales u konsiderua e humbur, por kjo ndeshje nuk bëri që ekipi i Barcelonës t’ia humbte vlerat Johan Cruyff, lojtarit që dha shumë për të.

Ky ekip i detyrohet shumë atij, si talent dhe si person. Fatmirësisht Klubi dhe mbi të gjitha kolegët e vlerësuan shumë dhe e quajtën për nder që e kishin pasur në radhët e skuadrës së tyre. Ata e cilësuan veten me fat që kishin pasur mes tyre një talent të tillë. Shumë urime dhe vlerësime Johan Cruyff ka marrë edhe si trajner. Lojtarët e stërvitur prej tij kishin një përgatitje prej profesionisti. Ai e shndërroi ekipin e Barcelonës në një ndër më të mirët e viteve ‘90. Një takim miqësor ka vënë ballë për ballë pjesëtarët e “Dream Team”, ndër të cilët mund të përmenden Zubizarreta, Koeman, Bakero, Laudrup, Beguiristain, Stoichkov, Salinas..., me ekipin e ri të Barcelonës në vitet 98-99, sigurisht me praninë e Hesp, Kluivert, Figo, Rivaldo, Anderson.... Lojtarë të tjerë kanë ardhur të shtohen në këtë festë, si Cantona, Campos, Joao Pinto. Përfundimi i kësaj ndeshjeje çon në avantazh skuadrën e Barcelonës me rezultatin 2 me 0, por pak rëndësi ka rezultati. Megjithatë miti Cruyff reziston ende sot në mendjen e të apasionuarve pas futbollit. Johan ka një trashëgimtar, djalin e tij që është tashmë i prirur në këtë drejtim. Ai ushqen të njëjtin pasion për futbollin si i ati dhe ka shfaqur dhunti të veçanta. Nuk ka ende plotësisht talentin e të atit, fama e të cilit është pa dyshim më se e merituar, por është goxha profesionist.

Johan Cruyff themelon “Academics International”

Misioni i tij

Fondacioni “Cruyff Academics International” edukon atletë në mbarë botën, duke i pozicionuar ata që të bëhen sa më të aftë dhe produktivë në këtë fushë, por mbi të gjitha që t’u shërbejnë interesave të sportit dhe të shoqërisë.
Ai shprehet :“Sipas mendimit tim, atletët kanë cilësi të shquara dhe të rralla. Ata janë të zgjuar, të formuar, që kanë si synim të ecin përpara dhe janë të orientuar drejt golit. Me këto karakteristika dhe me trajnerin e duhur mbi kokë, këta atletë do të bëhen drejtues të denjë të botën e menaxhimit të sportit. Kush mund t’u shërbejë më mirë interesave të sportit sesa dikush që ka në zemrën e një atleti?”. Ai e themeloi këtë fondacion për t’ju ardhur në ndihmë talenteve të rinj dhe atyre që duhet të merren me menaxhimin e sportit.

Personaliteti i Cruyff
Cruyff ishte një figurë karizmatike edhe jashtë fushës së blerët, i sigurt në vetvete dhe këmbëngulës, por pa dyshim që jo një person që maste fjalët për të shmangur faktin e të bërit armiq të tjerët. Kjo mënyrë e tij nuk luhet gjithmonë në favor të tij, si në kohën kur në vitin 1972 i hiqet titulli i kapitenit të Ajaksit me një votim, në të cilin nga 13 vota ai merr vetëm 3 nga shokët e skuadrës. Pra lidhur me mënyrën e tij të komunikimit, ai ka pasur ulje dhe ngritje në këtë drejtim. Megjithatë kryesisht vlerësohet pozitivisht në këtë pikë. Përveçse luante në kufijtë mes ndershmërisë dhe arrogancës, Cruyff ishte i famshëm për mënyrën e të folurit. Ai ishte i njohur për një logjikë të mendimit që e kishte karakteristikë të tijën, e cila shoqërohej më monologë të gjatë që e çonin në një gjykim të paanshëm dhe në përfundimin dilte se kishte të drejtë, duke lënë kundërshtarin e shpërqendruar. Gjatë kohës që ai luante në radhët e ekipit të Holandës, citimet e tij janë mbledhur në një libër dhe janë përdorur për seminare të ndryshme. Për të qenë një ndër lojtarët më të mëdhenj të të gjitha kohërave, karriera ndërkombëtare e Cruyff ishte relativisht e shkurtër. Filloi të debutojë për herë të parë kombëtaren holandeze kundër Hungarisë në shtator të vitit 1966, me një total prej 48 pjesëmarrjesh me "Portokallinjtë", deri në largimin e tij në tetor të vitit 1977. Suksesi i tij i fundit në skenën ndërkombëtare ishte kontributi në kualifikimin e Holandës për në Kupën e Botës në vitin 1978 në Argjentinë, megjithëse edhe në këtë rast ishte thërritur vetëm për ndeshjet e rëndësishme.

Karriera si lojtar
1964-1973 : Ajaks Amsterdam (Holandë)
1973-1978 : Klubi Sportiv Barcelona (Spanjë)
1979 : Los Angeles Aztecs ( Shtetet e Bashkuara)
1980 : Washington Diplomats ( Shtetet e Bashkuara)
1980-1981 : Levante UD ( Spanjë)
1981 : Washington Diplomats (Shtetet e Bashkuara)
1981-1983 : Ajaks Amsterdam (Holandë)
1983-1984 : Feyenoord Rotterdam (Holandë)

Çmime si lojtar
Kupa e Europës së Klubeve të Kampionëve: 1971, 1972 et 1973 me Ajaksin
Kupa Ndërkontinentale: 1972 me Ajaksin
SuperKupa e Evropës: 1972 me Ajaksin
Kupa e Evropës së fituesve të kupave: 1967 me Ajaksin
Kampion i Holandës: 1966, 1967, 1968, 1970, 1972, 1973, 1982, 1983 me Ajaksin ; 1984 me Feyenoord
Kampion i Spanjës: 1974 me Barcelonën
Kupa e Holandës: 1967, 1970, 1971, 1972 dhe 1983 me Ajaksin ; 1984 me Feyenoord
Kupa e Spanjës: 1978 me Barcelonën
48 seleksionime për 33 gola me Holandën
Topi i Artë: 1971, 1973 dhe 1974

Karriera si trajner
1985-1988 : Ajaks i Amsterdam (Holandë)
1989-1996 : Klubi Sportiv i Barcelonës (Spanjë)

Çmimet si trajner
Kupa e Europës së Klubeve të Kampionëve: 1992 me Barcelonën
Kupa e Europës së fituesve të kupave: 1987 me Ajaksin; 1989 me Barcelonën
SuperKupa e Europës : 1992 me Barcelonën
Kampion i Spanjës: 1991, 1992, 1993 dhe 1994 me Barcelonën
Kupa e Holandës: 1986 dhe 1987 me Ajaksin
Kupa e Spanjës: 1990 me Barcelonën

Skeda personale
Emri: Hendrik Johannes Cruijff
Kombësia: Holandez
Ditëlindja: 25 prill 1947
Vendlindja: Amsterdam
Gjatësia: 1.78 cm
Pesha: 68 kg
Pseudonimi: "El Salvador"
Pozicioni: Sulmues

Franco Baresi

Franco Baresi si futbollist ka veshur fanellën e Milanit dhe të kombëtares italiane. Nëse Helenio Herrera u konsiderua unanimisht shpikësi i rolit të lirë dhe Franz Beckenbauer profesionisti i denjë si kësaj figure taktike të futbollit, Franco Baresi ka qenë një prej mbrojtësve qendrorë më të mirë të historisë së futbollit. Ende sot konsiderohet si një ndër mbrojtësit e lirë më të mirë në fushën e futbollit. Me tempin dhe personalitetin e tij ai sfidoi disa ndër lojtarët më të mirë me të cilët është përballur gjatë karrierës dhe aftësia e tij për të mbajtur në unitet linjën rezultoi vendimtare për sukseset e panumërta të kuqezinjve.

Fillimi i karrierës

Franco Baresi erdhi në ekipin e të rinjve të Milanit kur ishte vetëm 14 vjeç, më saktësisht në gusht të vitit 1974. Që nga ai moment e më pas ai do të vishte gjithnjë fanellën e Milanit, që e pagoi një milion e gjysmë (20 mijë lireta ishte paga e parë). Ai fillon të debutojë në skuadrën kuqezi pak kohë pasi ishte skualifikuar nga një provim i Interit. Kështu që u pranua në skuadrën e Milanit, në të cilën kreu edhe karrierën e tij falë vizionit perfekt të lojës, shkathtësisë së impostimit dhe aftësisë së pakrahasueshme për të udhëhequr repartin e mbrojtjes. Ka qenë për 20 vjet një pikë kyçe në mbrojtjen milaneze. Sa për kuriozitet, Franco Baresi kur ka qenë i vogël tifoz i çmendur i Interit, por u bë një flamur i Milanit, ndërsa Giuseppe, vëllai i tij, që i vogël ka qenë një tifoz kuqezi, por më pas kaloi në skuadrën e Interit. Në moshën 17-vjeçare filloi të debutojë në serinë A me skuadrën e Milanit, (ndeshja Verona-Milan, 1 me 2), duke ia dalë mbanë të fitojë si titullar fiks kampionatin e vitit 1979 së bashku me Gianni Riveran dhe Fabio Capellon. Në moshën 22-vjeçare, "Piscinin" (ashtu si u pagëzua kur erdhi te Milani) bëhet kapiten, duke realizuar në mënyrë ideale kalimin e pasave si “Golden Boy”. Gjatë periudhave të para, nën drejtimin e Liedholm mëson parimet e zonës dhe bëhet interpretues i parë në rolin e personit të fundit. Ai arrin të bëhet brenda një kohe të shkurtër një nga mbrojtësit më të fortë në botë dhe simbol dhe flamur i skuadrës kuqezi në fushë dhe jashtë saj. Vitin e ardhshëm në debutimin e tij ai fiton kampionatin me skuadrën e Milanit duke qëndruar gjithmonë atje dhe në vitet e ardhshëm ai mbetet gjithnjë në postin e tij të kapitenit me gjithë ofertat e ofruara nga klubet e tjera. Ai do të ishte, jo vetëm për këtë lojtari më i dashur nga tifozët, por edhe falë aftësisë për t’u përshtatur çdo lloj tipi loje, nga ato më klasiket dhe "italiane" kombëtare. Baresi njihet nga tërë bota mbarë si “mbrojtësi i lirë” më i fortë në botë dhe ka qenë një ndër lojtarët e paktë (një tjetër qe Beckenbauer) që ka fituar kandidaturën e "Topit të Artë”. Në epokën Berlusconi, Baresi ka qenë njeriu rreth së cilit u ndërtua Milani i madh dhe ka fituar çmimet më të mira ndër lojtarët e Milanit të të gjitha kohërave.

Loja me skuadrën kombëtaren

Më katër dhjetor të vitit 1982 ai debutoi me skuadrën kombëtare. Në Firenze, për shkak të mungesës së Scireas, në atë kohë lojtari më i mirë i lirë në botë, Baresi i ri zëvendësoi një gjigand dhe shkoi shumë mirë. Kjo ndodhi në ndeshjen mes Italisë dhe Rumanisë, që përfundoi me rezultatin 0 me 0. E veçanta e kësaj ndeshjeje ishte një ditë më pas. Një ditë më pas Baresi luajti në kampionat me Milanin në Milan Como duke rezultuar ndër më të mirët. Realizoi dy ndeshje në dy ditë. Shënoi një gol të vetëm në ndeshjen mes Italisë dhe Rumanisë, që përfundoi me rezultatin 4 me 1. Që në atë kohë ai u mbiquajt Franz, për t’iu afruar Beckembauerit. Franco Baresi ka luajtur në 82 ndeshje me skuadrën kombëtare. Raporti me fanellën e kaltër gjeti një jetë të re në vitet e Azeglio Vicinit, që e bëri pikë kyçe në kombëtare. Baresi qe në fakt titullar i jashtëzakonshëm në rolin e mbrojtësit të lirë në kampionatin evropian të vitit '88 dhe në atë botëror Itali 1990. Me kombëtaren e Arrigo Sacchit, ish-trajneri i tij në skuadrën e Milanit, raporti qe shumë i mirë. Pas largimit të interistit Giuseppe Bergomi, Franco u bë në mënyrë të merituar kapiteni i të kaltërve. Gjatë kampionatit botëror amerikan të vitit 1994 ai arriti ta çojë skuadrën në finale në Brazil. Kapiteni pësoi një dëmtim gjatë ndeshjes me Norvegjinë dhe u rikthye në mënyrë stoike në finalen me Brazilin 25 ditë pas operacionit, luajti një ndeshje të mirë, por gaboi dhe shpërtheu në lot pas dështimit të të kaltërve.

Lulëzimi i ekipit të Milanit

Ardhja e Berlusconit në vitin 1986 sjell një mentalitet të ri fitues, një shoqëri të fortë dhe klasin e një skuadre që kishte në forcën e saj në miks personalitetesh, gjysma vinin nga radhët e skuadrave të të rinjve. Ky vit do të kujtohej si ai i ardhjes së Berlusconi, një sipërmarrës që do të nxjerrë në pah skuadrën që po shkonte drejt falimentimit dhe ta pajiste me ide sa më të mira dhe një entuziazëm sa më të lartë. Lulëzimi i skuadrës ishte njëkohësisht një bashkësi koincidencash. Pas ardhjes së tij u realizua një përzierje mes lojtarëve nga ata më profesionistë që përbënin “shpirtin e Milanit” dhe që ishin tashmë pjesë e organikës, si Monti Galbiati, Francesco Zagatti, të cilët e kanë parë Francon të rritet si njeri dhe një lojtar, Ramaccionin dhe drejtues dhe bashkëpunëtorë të rinj, si trajneri i atletikës Pincolini, si zëvendëspresidenti Vicario Galliani e Braida, etj . E gjithë mbrojtja ishte e formuar nga këta lojtarë, që duke ardhur nga sektori i të rinjve, ishin të gjithë miq, siç ishin rrënjët e një pemë të re që rritej e fortë dhe shumë shpejt u përkufizua mbrojtja e të pamposhturve. Për Tassottin e Baresin që kishin përjetuar serinë B ishte një jetë e re. Sezoni i vitit 1986 hapet me golin e Baresit. Kupa e Italisë e 31 gushtit mes Barlettës dhe Milanit përfundoi me rezultatin 0 me 3, dy gola të Baresit dhe një i Galderisit. Deri në këtë kohë kishte shënuar 8 gola duke llogaritur ndeshjet miqësore dhe Kupën e Italisë. Suksesi i parë që duhet kujtuar qe fitorja e kampionatit të parë të quajtur Berlusconi. Ishte kampionati i parë i Baresit si kapiten i skuadrës dhe kjo ndodhi më 15 maj të vitit 1988. Gazzetta dello Sport shkruante: Baresi i ka dhuruar shpirtin djallit. Nëntë vjet në krah të Riverës ai fiton kampionatin e yjeve dhe arrin të bëhet flamuri i skuadrës. Fillojnë vitet e mëdha të fitoreve, nga ajo në Kupën e Kampioneve në Barcelonë kundër Steauas, në vitin 1989 për të kaluar më pas përtej Kupës Ndërkontinentale dhe duke fituar më pas në vitin 1994 Kupën e Kampionëve. Në çmimet e tij mund të gjenden tre Superkupa të Evropës, përkatësisht në vitet 1989,1990 dhe 1994, katër Superkupa të Italisë 1988, 1992, 1993 dhe 1994, një Kampionat Botëror, gjashtë kampionate, një Mitropa Cup në vitin 1982. Më pesë nëntor të vitit 1989 Franz arrin të realizojë prezencën e 400 me fanellën e Milanit. Baresi si golashënues zbulohet më 10 janar të vitit 1990, në Kupën e Italisë në ndeshjen mes Milanit dhe Mesinës, që përfundoi me rezultatin 6 me 0, me tre gola të shënuar nga Baresi, dy nga Borgonovo dhe një nga Simone. Sacchi e lë Milanin dhe trajner në vend të tij vjen trajneri Fabio Capello, një trajner i madh shumë i ndryshëm nga Sacchi. Capello kupton se skuadra e shtrydh nga metodat e Sacchit, ka nevojë të jetë më e lirë nga këto skema shtypëse dhe rifiton rezultate të larta. Mbrojtja e pamposhtur ishte sulmi më i madh i skuadrës së Milanit. Më 23 shkurt të vitit 1992 Franz arrin të luajë 500 ndeshje në skuadrën e Milanit. Në vitin 1994 gjatë kampionatit botëror në Amerikë ai pëson një dëmtim. Operohet menjëherë dhe ndërsa për të tjerët thuhet se ishte botërori i fundit për të, ai ia del mbanë të rimarrë veten dhe të luajë në finalen e botërorit vetëm 23 ditë pas operacionit. Luan një ndeshje të përkufizuar të pabesueshme, fantastike, prej legjenda. Tek e shihje që vraponte nuk mund ta imagjinoje se bëhej fjalë vetëm për 23 ditë pas operacionit. Të ngjallte shumë emocion. Ndeshja ishte e fortë dhe duhej të përfundonte me penallti, por Franco ishte i pamundur. Të gjithë lojtarët shihnin njëri-tjetrin në sy, askush nuk donte të bënte penalltinë e parë. Shkon ai, edhe pse e pa veten të pamundur për të qëndruar në këmbë. Gabon. Shpërthen në lot, ndërkohë gabojnë edhe pjesëtarët e tjerë të ekipit, por e qara e tij tregon edhe një herë humanizmin e një njeriu, e një kampioni që prek të gjithë. Më 14 tetor të vitit 1994 Franco Baresi, pas 81 prezencash në skuadrën kombëtare largohet prej saj.

Kulmi i karrierës dhe largimi nga futbolli

Kampionati i vitit 1995-1996 nuk kishte si të fillonte më mirë. Më 6 prill të vitit 1996 Baresi arrin në prezencën e 501-të duke barazuar dhe kaluar Riverën, që qëndronte gjithmonë me më shumë prezenca në historinë e Milanit, por Rivera nuk vinte nga radhët e Milanit. Capello largohet dhe në vend të tij vjen uruguaiani Tabarez. Viti 1997 është një vit i trishtuar për tifozët e Milanit. Ishte viti i fundit që mund të shijonin Kapitenin e tyre në fushë, hyrjen e tij në fushë me fanellën jashtë, vajtja e tij në sulm për të shpëtuar skuadrën kur ishte në vështirësi, të bërtiturat e tij në fushë dhe qetësinë ende më të zhurmshme jashtë trekëndëshit të lojës. Krahu i tij lart për të shënuar një goditje jashtë loje të kontestuar nga ndonjë, mbi të gjitha kundërshtarët që nuk arritën kurrë ta kopjonin. Provuan edhe të tjerët të realizonin atë që realizonte ai, por nuk ia dolën dot. Pa atë mbrojtja nuk është më e njëjta. Ai zëvendësohet nga Pietro Vierchowod. U bënë shumë propozime nga skuadra të huaja për ta pasur në radhët e tyre, duke bërë në shumë raste oferta faraonike. Askujt që ishte në moshën 37-vjeçare iu ofruan shifra kaq të rëndësishme. Nëse do të kishte qenë një tip tjetër personi, do të kishte pranuar menjëherë, por ai jo. Mbërrin data faktike. Më 23 qershor të vitit 1997 Kapiteni e lë lojën e futbollit. Më pas bëhet zëvendëspresident operativ për sektorin e të rinjve. Liedhom thotë: "Milani nuk do të jetë më kur nuk do të jetë më Baresi". Me autorizim të Lega Calcio, fanella me numër 6 e Milanit u tërhoq. Askush nuk mund të vishte më fanellë me atë numër. Në tetor u organizua ndeshja e lamtumirës. Quhej “Testimonial Game”, më mirë sesa lamtumirë, festohet kampioni më i madh i mbrojtjes së lirë të botës. Më 28 tetor të vitit 1997 është dita e madhe. San Siro është në festë, i gjithi për të. Për këtë rast u organizuan gjëra të rëndësishme: në Muzeun Milan Inter në San Siro, u bë një pullë posaçërisht për të. Nën drejtimin e tij sektori i të rinjve arriti të lulëzojë dhe të arrijë rezultate që i mungonin prej shumë vitesh. Skuadra “Pranvera” fiton trofeun e Viareggios, trofe shumë i mirë në nivel ndërkombëtar. Në vitin 2004 ai ishte trajner i ekipi “Pranvera” të Milanit. Kanë kaluar tridhjetë vjet që kur në vitin 1974, hyri për herë të parë në ekipin “Milanello”.

Stili i tij

Kapiteni i Milanit bëhet kështu i njohur në Evropë dhe në botë për lojën e tij të pazëvendësueshme, për realizimet e tij perfekte dhe ecjet e tij përpara në mënyrë për të realizuar aksionin në një kohë rekord. Nuk i mungonte aspak teknika e prekjes së topit. Cilësia e tij më e madhe ishte vizioni i madh i lojës, bashkuar me shkathtësinë dhe potencën fizike. Franco Baresi ka qenë edhe golashënues në Kupën e Italisë në vitin 1990, e fituar nga Juventusi në finale ndaj Milanit. Megjithatë mungon në listën e çmimeve të tij Topi i Artë, titull që i jepet lojtarit më të mirë të sezonit, duke e humbur për 39 pikë ndaj Marco van Bastenit në vitin 1989 dhe duke u pasur nga një kuqezi, Frank Rijkaard. Në nder të tij, në përfundim të sezonit 1997-1998, Milani ka tërhequr nga numërimi zyrtar fanellën me numër gjashtë që i përkiste. A mundet që një lëvizje e gabuar në një finale të kampionatit botëror të kushtëzojë karrierën dhe imazhin e një lojtari? Përgjigjja mund të ishte po për cilindo, por pa dyshim që jo në rastin e Franco Baresit. Kështu kuptohet si dhuntia më e madhe që ka dalluar lojtarin në radhët e skuadrës së Milanit dhe në atë kombëtare. Baresi ka qenë një lojtar me shumë klas, shumë i fortë në kontrastet dhe me një sens të spikatur në grup. Është pikërisht kjo që na vjen në mend sot kur kujtohemi për të në fushë. Është para së gjithash aftësia që kishte për të mbajtur unitetin një skuadër të tërë, duke guxuar të krijojë një grup të vetëm personash në të njëjtën kohë teza në arritjen e një qëllimi të vetëm: FITOREN. Është pikërisht kjo gjë që e bën një lojtar të thjeshtë aq të dashur për të gjithë, një njeri të plotësuar, të bërë me të mirat dhe të këqijat e tij, por që shpreh gjithnjë dëshirën për të gjetur stimuj të rinj edhe kur tashmë duket i arritshëm apo i realizueshëm çdo qëllim apo pengesë. Ja përse nëse do të duash të rijetosh, duke vlerësuar plotësisht karrierën e Franco njëzet vjet me skuadrën e parë ka koleksionuar Baresit është e nevojshme të shikosh jo vetëm çmimet e tij, por sjelljet e tij në fushë. Në 716 ndeshje zyrtare (470 në serinë A, 61 në B, 97 në Kupën e Italisë, 50 në Kupën e Kampioneve, 19 në Kupën UEFA, 6 në Superkupë Europiane, 4 Ndërkontinentale, 3 në Mitropa Cup, 5 në Superkupën Italiane).

Baresi që ndeshet me akuzat e bashkëshortes

Lojtari më i madh i Milanit nuk di si të mbrohet. Ndoshta për këtë akuzat shtohen si sulmuesit kundërshtarë. E kanë denoncuar se nuk kishte paguar katër telajo të Lucio Fontanas në një galeri artesh torineze që do donte tablotë e rij. Dhe ai e pranon menjëherë duke thënë: «Është e vërtetë, nuk i kam paguar. Ende jo. Ndoshta për këtë fakt jam një mashtrues». Franco Baresi, është vetëm Franco Baresi që gjatë gjithë jetës nuk ka ndërruar as grua as fanellë. Të parën e ka riblerë duke sjellë një lumë parash, e dyta i ka ndërruar plotësisht afeksion, por ka ndryshuar fluksin e parave drejt çështjeve më të errëta. Franco Baresi nuk do ia dilte kurrë mbanë të bindte një gjykatës se është implikuar personalisht në një xhiro makinash të vjedhura: ai që, nga 50 milionët e parë të çmimit kampion të karrierës së tij, vë mënjanë 41 dhe investon 9 në një makinë Golf gri, të fortë dhe të kujdesshme si vetë ai. Në fakt, për të përfunduar në çështje juridike, deri tani ka qenë gjithmonë ajo, Maura Lari, një bionde me sy të kaltër të pafajshëm që pushtoi zemrën e mbrojtësit të Milanit. Tifozët që donin Baresin e dinin shumë mirë që ai filloi të dojë Mauran në shkurt të vitit ’83, kur ishte një kapiten i thjeshtë i serisë B. Maura thotë që të gjithë tifozët kuqezi e dinë tashmë, që Franco Baresi është një romantik i madh. Ajo ishte përfshirë në një xhiro të madhe makinash luksoze të vjedhura dhe të rishitura nëpër njerëz që nuk e dinin prejardhjen e tyre. Në burg përfunduan 12 persona, ndër ta edhe bashkëshortja e kapitenit historik të Milanit, Franco Baresi, Maura Lari. Bashkëshortja u arrestua nga një hetim i policisë rrugore të Varezes gjatë një organizimi të madh. Akuza për ish-gruan e kapitenit të Milanit është se ishte bashkëpunëtore në një organizatë kriminale të finalizuar në vjedhje. Mbrojtja deklaron se gruaja nuk ka fare lidhje me ngjarje me faktet që u kontestuan. Sipas akuzës, Maura Lari mund të ketë ndihmuar organizimin të futet në botën e VIP-ave për të tërhequr viktima të mundshme të mashtrimit. Zonja Lari u arrestua thjesht sepse njeh disa nga personat e arrestuar dhe ky është çmimi që paguhet për të qenë gruaja e një personazhi të famshëm. Mbrojtja kërkoi lirimin e saj.

Emri: Franco
Mbiemri: Baresi
Pseudonimi: Franz, Piscinin, Mahatma
Ditëlindja: 8. 05. 1960
Vendlindja: Travagliato (Brescia)
Kombësia: Italiane
Pozicioni: Mbrojtës

Pele ka qen numer 1